Zondag 13/12/2020, ik word om 6u ’s morgens wakker omdat ik voor de 3e keer die nacht naar het toilet moet.

Op het toilet voel ik een ‘plofje’ in mijn buik en valt er een plasje water in de pot. Tiens, dat trok een beetje op hoe toen bij Felix mijn water brak, maar de hoeveelheid water is veel minder én het blijft niet lopen. Ik kruip terug in mijn bed en vraag me af (en hoop!) of het dan misschien toch voor vandaag al zou zijn.

Om 8u moet ik weer naar het toilet en is het weer met een plonske water. Maar weer niet super veel en het blijft niet lopen. Toch zeg ik tegen Kristof dat ik denk dat het voor vandaag is en schieten we nog in gang: stofzuigen, co-sleeper klaarzetten, de zakken naar beneden halen. Ik voel af een toe een soort kramp, maar heel wee-achtig voelt het niet en ik verlies ook geen water meer.

Het is allemaal een beetje vreemd en helemaal niet duidelijk of het nu begonnen is of niet, dus ik bel naar het verloskwartier om te vragen wat we moeten doen. Zoals verwacht vragen ze om binnen te komen zodat ik aan de monitor kan en ze een testje kunnen afnemen om te kijken of het vruchtwater was of niet.

Zo gezegd, zo gedaan. Tegen 13u30 zijn we in het ziekenhuis, omdat het zondag is vinden we onze weg nog niet direct want er is bijna niemand in het ziekenhuis. Ik ben al blij dat het water niet uit mij stroomt zoals met Felix, want we moeten nog even stappen voor we aan het verloskwartier zijn.

Eenmaal binnen moeten we eerst onze handen wassen, ontsmetten en wordt onze temperatuur gemeten. Ik word aan de monitor gekoppeld en ondertussen gaan ze mijn dossier bekijken. Een kwartiertje later komen ze weer binnen om te melden dat ik positief testte voor streptokokken. Een bacterie waarmee je kindje besmet kan raken tijdens de bevalling en wat voor serieuze problemen kan zorgen. Ik moet dus sowieso in het ziekenhuis blijven want ik krijg antibiotica om ons kindje te beschermen tijdens de bevalling.

Er wordt ook gesproken over vliezen breken en weeën opwekken en ik weet niet zo goed wat ik daar allemaal van moet denken… Ik besluit het gewoon allemaal af te wachten. We zullen wel zien wat het allemaal geeft!

Aan de monitor voel ik toch ook stilaan weeën opkomen. Net zoals bij Felix voel ik ze vooral als druk op mijn onderrug die steeds toeneemt en dan weer afzwakt. Nog niet regelmatig en niet heel krachtig, dus ik kan ze gemakkelijk weg-ademen.

Het hartje van de baby klopt goed en na de monitor is het tijd voor een inwendig onderzoek: het was wel degelijk vruchtwater dat ik was verloren die ochtend, maar langs een scheurtje in de vruchtzak bovenaan. Daardoor was het dus maar 2x een kleiner plasje en niet dé grote plas. Er zit nog een hele hoop vruchtwater in mijn buik.

Op naar de verloskamer dus! Kristof gaat de zakken uit de auto halen, en rijdt nog door naar zijn ouders om de autostoel daar af te zetten zodat zij Felix de dag erna naar de opvang kunnen brengen. Mijn ouders zijn ook al opgetrommeld om John thuis te gaan halen.

Ik doe mijn nachtkleedje aan waarin ik wil bevallen en krijg om 15u de antibiotica. De weeën worden wat heviger, maar nog draaglijk een weg-adem-baar. De antibiotica moet minstens 4 uur inwerken en wordt elke 4 uur herhaald tot aan de bevalling om beschermd te blijven. De vroedvrouw voelt eens of er al ontsluiting is en tot mijn – en haar – verbazing heb ik al 4 centimeter op dat moment.

Na de antibiotica moet ik nog eens aan de monitor. Deze monitor is gelukkig een draadloos ding, waardoor ik kan blijven rondwandelen om de weeën op te vangen. Ik krijg een zitbal en dat ding is fantastisch om de weeën op te vangen!

Om 17u komen ze nog eens voelen en zit ik bijna op 6 centimeter ontsluiting. Er wordt me lief gezegd dat ik epidurale kan krijgen tot 7 centimeter, daarna is het te laat. Om 18u weet ik niet meer waar te kruipen als ik een wee voel. Ze komen sneller, zijn heviger en ik vind geen houding meer waar ik me comfortabel in voel. Tijd voor epidurale!

De verlichting is er snel, ik word weer aan de monitor gekoppeld en daar zien we dat de weeën al om de minuut komen. Mijn water is nog niet vanzelf gebroken dus dat komen ze manueel doen. Iets voor 19 uur voel ik ineens enorme druk naar beneden toe, persdrang. Ik ben blij dat ik dit voel, bij Felix was dat niet en vond ik het persen moeilijk.

Maar de antibiotica die ik heb gekregen heeft nog geen 4 uur kunnen inwerken. Ik moet dus nog een paar persweeën wegpuffen, tot 19u moet ik volhouden, en dat voelt héél onnatuurlijk.

Dan komt de gynaecoloog binnen en blijkbaar zit het hoofdje al klaar. Bij de eerstvolgende wee mag ik adem happen, kin op de borst en duwen, duwen, duwen. Die eerste wee is het hoofdje er al! De volgende wee een schouder, dan nog een schouder en na de vierde keer duwen leggen ze om 19u36 een glibberige Kasper op mijn borst. Ik begin te lachen en te wenen tegelijkertijd omdat het zo absurd is!

Kasper Pintens is geboren op 13/12/2020 om 19u36, weegt 3,88 kilo en meet 51 cm. We zijn compleet! ❤️