Oh my god. Het is 15 april 2020 en ik zit op het toilet te staren naar de positieve zwangerschapstest in mijn handen. Felix is net 9 maanden geworden en ik geloof het niet. De rest van de dag ben ik in totale ontkenning. Wanneer Kristof ’s avonds thuiskomt laat ik hem de positieve test zien met de woorden dat ik al weet wat we met de 3e slaapkamer in ons nieuwe huis kunnen doen. ? Kristof is blij en ik ben intussen ook weer wat bijgedraaid, al heeft mijn hoofd nog wat meer tijd nodig om te wennen aan het idee!

De weken erna vind ik het nog altijd moeilijk om te geloven dat ik weer zwanger ben. Ik voel niks, ben niet moe (niet moe-er dan anders), heb af en toe eens een vlaagje misselijkheid en één keer kan ik de geur van de spaghettisaus niet verdragen. Ik heb geen last van pijne borsten,.. Niks van kwaaltjes die je normaal bij het begin van je zwangerschap hebt, heb ik. Als ik niet zou weten dat ik zwanger was, zou ik het gewoon niet doorhebben.

En ja, ik word daar wat onzeker van. Elke week raadpleeg ik Dr. Google opnieuw ‘6 weken zwanger geen symptomen’, ‘7 weken zwanger geen symptomen’. Ik ben dan ook nogal zenuwachtig voor de eerste afspraak bij de gynaecoloog op 7 mei. Door Corona mag Kristof niet mee binnen, wat al helemaal niet fijn is. ?

En dan zie ik op de echo een klein frummeltje met een knipperend hartje. Oh my god, ik ben echt terug zwanger! Alles ziet er goed uit en ik ben op dat moment 7 weken ver. Ik geloof het nog altijd niet! Ik ben zo blij dat we het geluk hebben dit nog eens te mogen meemaken. ?

De weken die erop volgen heb ik nog steeds van niks last, waardoor ik toch weer begin te twijfelen of alles dan wel goed is. Ik word weer helemaal gerustgesteld bij de tweede afspraak bij de gynaecoloog op 4 juni. We lopen zelfs een paar dagen voor op schema, wat wil zeggen dat de baby goed groeit en ik zie hem wild bewegen. Ik moet eigenlijk blij zijn dat ik er niks van voel, er zijn andere verhalen. ?

Intussen ben ik de 12 weken gepasseerd en begint het eindelijk echt aan te voelen! En raar maar waar, ineens is die alles verpletterende vermoeidheid er toch. Alsof ik door het zelf nog niet helemaal te geloven, de vermoeidheid ‘geen kans’ heb gegeven.. Gelukkig is die er nu pas, bij Felix was ik er op 16 weken vanaf en we vertrekken binnenkort voor 2 weken op vakantie, dus tijd genoeg om rustig aan te doen dan. ?

Ik heb nooit onder stoelen of banken gestoken dat ik snel een tweedje kindje wilde. Na Felix besloten we dan ook om niet terug met anticonceptie te starten en we zouden wel zien waar het ons zou brengen. We hadden niet gedacht dat het dan 9 maanden later al prijs zou zijn maar kijk, de baby in mijn buik dacht er anders over. ? Ik ben uitgerekend voor 22 december, dus de kans is groot dat we Kerstmis in het ziekenhuis zullen doorbrengen! ❄️

Intussen heb ik me ook al afgevraagd hoe we dat in godsnaam gaan doen, 2 kinderen onder 2 jaar… ? Maar met Felix wist ik ook niet hoe we het gingen aanpakken en dat loopt allemaal vanzelf, dus ik zal er maar op vertrouwen dat het nu ook zo zal zijn zeker? ? Tips voor duobuggy’s zijn alvast welkom!

Ik kijk er in ieder geval naar uit om je langs deze weg weer een beetje mee te nemen in mijn verhaal! ??