#momlife! Ik ben nu iets langer dan een maand mama van onze Felix en het is geweldig! Natuurlijk is het niet allemaal rozengeur en maneschijn, maar de moeilijke momenten worden keihard teniet gedaan door al de rest. Ik neem je graag mee in mijn eerste maand als mama. 🙂

Kraamtranen en eenzaamheid

Toegegeven, de eerste twee weken waren pittig. Die drie dagen in het ziekenhuis zijn geweldig, er wordt voor jou gezorgd en het enige wat jij moet doen is je baby in leven houden. Akkoord, je bent moe, het voelt daarbeneden alsof er een trein een paar keer is overgereden en je hebt geen moment rust. Maar toch zijn die dagen wel fijn.

Wanneer we naar huis mochten op zaterdag kreeg ik het in de auto ineens moeilijk. Ik was zenuwachtig over hoe de ontmoeting met John zou verlopen en achter de hoek van ons appartement kwamen de eerste tranen. Blijkbaar is dat normaal op dag 3 na de bevalling, iets met hormonen. 😉 Gelukkig bleken de zenuwen voor niets want de eerste ontmoeting was geweldig!

De eerste volledige week thuis zag er dan weer anders uit dan verwacht. Door omstandigheden moest Kristof gewoon al meteen gaan werken – terwijl dat niet de bedoeling was – en stond ik er dus alleen voor. Met een knip die pijn deed, hormonen die alle kanten op gaan en de vermoeidheid van die eerste dagen, was die eerste week niet wat ik verwacht had. Ik wilde geen bezoek, want als ze zouden vragen waarom Kristof niet thuis was, zou ik elke keer beginnen wenen. Maar langs de andere kant zijn de dagen dan wel weer eenzaam…

Gelukkig liep alles met Felix prima, want als ik ook nog eens moeite zou hebben met de borstvoeding bijvoorbeeld, had ik wel eens diep kunnen zakken denk ik. Verwarrend, want ik was wel dolgelukkig met Felix, maar al de rest maakte dat ik niet heel happy was. Er zijn veel tranen gevloeid die week. Van geluk en verdriet. 🙂

Momarazzi en slechte nachten

Na die eerste twee moeilijke weken deed mijn knip geen pijn meer en kon ik éindelijk wat meer buiten komen. Gaan wandelen met de buggy en de hond, eens langs mijn grootouders, te voet naar de winkel, afspreken met de vriendinnen,… Zwangerschapsverlof is heerlijk. 😀 Sinds Felix is geboren staat de filmrol op mijn iPhone alleen maar vol foto’s en filmpjes van hem. Àlles wil ik op foto dus ik loop continu met dat ding in de aanslag, ik moest maar eens een schattig snoetje missen. 😉

De dagen lopen goed, Felix is een rustige baby en alles is goed. We hebben een paar lastige dagen gehad, met veel huilen en zelfs krijsen. Niets is dan goed behalve bij mama of papa zijn, en eerlijk gezegd vind ik dat helemaal niet erg. Ik vind het zelfs leuk dat hij stopt met krijsen wanneer ik hem oppak. 🙂 De nachten zijn afwisselend en best vermoeiend met borstvoeding. Zijn dag-nachtritme is nog niet ontwikkeld en ’s nachts komt hij sneller een voeding vragen dan overdag. Ik herinner me één moeilijke nacht waar ik heb geroepen “ik wil dit niet meer” toen Felix een uur na de vorige voeding alweer kwam vragen.

Gelukkig ben ik thuis en kan ik de dag erna een dutje meepikken met hem. Voor Kristof is het zwaarder, want die moet wel gewoon gaan werken. 🙂 Maar, het is een fase! Alles is een fase en niets komt terug, ik probeer me daar echt heel bewust van te zijn.

Verder ben ik gewoon een wandelend cliché: mijn kind is het mooiste kind en ik zou hem kunnen opeten. Als ik met zekerheid zou weten dat elke zwangerschap, bevalling en baby zo gemakkelijk zouden zijn als die van mij, doe mij er dan nog maar een paar! Het is echt leuk en ik ben helemaal in mijn nopjes in mijn nieuwe rol als mama!