Grappig hoe ik vorige week mijn laatste zwangerschapsupdate nog afsloot met ‘ik hou jullie op de hoogte’ en oprecht dacht dat ik er nog een zou kunnen schrijven. En kijk nu, ik schrijf deze allereerste babyblog vanuit mijn ziekenhuisbed, met rechts van mij onze baby, Felix! Ik heb mijn bevalling als iets heel mooi ervaren en nu het nog ‘vers’ in mijn geheugen zit, wil het verhaal graag delen. 🙂 Disclaimer: het is een lange blog en er gaan sappige details gedeeld worden. Ik heb geen zin om het properder voor te stellen dan wat het is geweest. Je bent gewaarschuwd. 😉

De dagen ervoor

Ik had al een paar dagen last van diarree, in die mate dat het er zelfs bij een gewoon plasje al mee uit liep. Niet aangenaam maar ook weinig aan te doen. Natuurlijk heb ik de artikels ook gelezen waarin staat dat diarree een vroeg voorteken kan zijn dat de bevalling bijna gaat beginnen. Toch had ik helemaal dat gevoel niet, ik had nog twee weken te gaan voor mijn uitgerekende datum van 20 juli, dus rekende er niet echt op.

Maandag 8 juli had ik nog een interview voor Girltalk en plande de rest van de dag gewoon thuis te blijven en een grote pot spaghettisaus te maken om in te vriezen. John, onze beagle, heeft mij de hele dag o-v-e-r-al gevolgd. Zelfs tot op het toilet waar hij naast mij kwam liggen, tot in de keuken aan m’n voeten komen liggen als ik de groentjes voor de saus aan het snijden was. Als ik in de zetel lig, komt hij vaker knuffelen, maar zoals maandag had hij mij nog nooit gevolgd. Die had misschien ook wel een voorgevoel. 🙂

Dinsdag 9 juli ging ik ontbijten met vriendinnetje Stephanie, ook zwanger en uitgerekend voor 16 juli. We sluiten nog af met de boodschap dat dit waarschijnlijk de laatste keer was dat we elkaar als niet-mama zien! Ik rij door naar Griet, waar we onze volgende baby-buik-foto maken en ik de laatste ben met een buik. Kristof is ’s avonds weg dus ik eet nog een bordje spaghetti met de saus die ik de dag ervoor maakte en kijk nog een paar afleveringen van Blind Getrouwd Australië. Nietsvermoedend kruip ik tegen een uur of 10 in mijn bed.

“Ben je er klaar voor?”

10 juli word ik wakker van John die aan het piepen is in z’n bench. Ik ga opendoen en zeg dat hij nog even mee bij ons moet komen liggen, maar in plaats daarvan plast hij de mat onder. Dat heeft hij al niet meer gedaan sinds hij klein was, dus raar, maar we maken er verder niks van.

Onze dag begint verder zoals normaal, Kristof ontbijt, ik heb nog geen honger en leg me even op de zetel. Kristof gaat met John buiten en ik voel ineens dat ik naar het toilet moet. Ik loop al dàgen rond met maandverband want heb veel last van vochtverlies. Dat is normaal, als je denkt dat je 9 maanden geen maandverband meer moet dragen omdat je zwanger bent, think again. Maar dit voelt anders dan het gewone vocht. Ik trek een spurtje naar het toilet en ben net op tijd en net te laat. Een paar druppels op de grond, mijn onderbroek en maandverband zijn om uit te wringen en er valt een serieuze plas water in het toilet. En ik besef meteen hoe laat het is! Om 8 uur ’s morgens is mijn water is gebroken, shit.

Ik spring onder de douche en voel dat er nog water blijft lopen. Kan geen kwaad, want ik sta toch onder de douche. 🙂 Ik was mijn haar, want ik besef dat nu m’n water gebroken is, ik binnen dit moment en 24u ga bevallen. Kristof belt aan met de hond en ik doe de deur open met de woorden: “Ben je er klaar voor?” 🙂

Naar het ziekenhuis

Ik bel naar het verloskwartier om te vragen wat we moeten doen. Ik had gelezen dat je mag thuisblijven tot de weeën beginnen als je water is gebroken, maar wil dat graag zeker weten. Ze vragen aan de telefoon om toch even binnen te komen zodat ze mij aan de monitor kunnen leggen. Dan kijken ze of alles nog in orde is met de baby en of er al sprake is van weeën.

En dan wordt het even spannend: Kristof is natuurlijk toevallig die dag alleen op kantoor, zijn eerste afspraak komt om 9u30, de contactgegevens van die klant staan op zijn laptop die op kantoor ligt en het is kwart voor 9 wanneer ik ophang met het verloskwartier. Omdat ik nog geen gevoel van weeën heb, rijden we eerst nog even langs kantoor zodat Kristof daar zijn afspraken van de dag kan afbellen, gelukkig was de eerste klant nog niet vertrokken. We hangen een blad aan de deur met de boodschap dat het kantoor uitzonderlijk die dag gesloten is en rijden dan door naar het ziekenhuis.

Ondertussen blijft er vocht uit mij stromen. Ik kan het niet anders omschrijven dan zo. Ik had een maandverband ingelegd toen we thuis vertrokken, heb dat in het ziekenhuis terug moeten vervangen en wanneer ik na een halfuur aan de monitor rechtsta is mijn broek doorweekt. Gelukkig is het een stofje waar je dat niet op ziet, ik had me doodgeschaamd als ik met zo’n natte broek had buitengekomen! Op de monitor is te zien dat ik om het kwartier een lichtjes harde buik krijg, dus ik mag van de vroedvrouw nog naar huis. Ik moet terugkomen als het niet meer gaat en als er niets begint moet ik om 20 uur ’s avonds binnen om de bevalling in te leiden.

Tot 5cm thuis

We zijn terug thuis rond een uur of 12 en ik weet met mezelf geen blijf. Het vruchtwater blijft gewoon lopen dus ik besluit dan maar terug in de douche te stappen. Intussen voel ik de weeën opkomen en hoewel ik dacht dat dat zou voelen als een kramp over je volledige buik, ervaar ik het meer als druk op mijn onderrug en onderbuik. Wel in golven, je voelt het opkomen tot een hoogtepunt en dan zwakt het weer af. In de douche vind ik het fijn om de weeën op te vangen met het warm water op mijn onderrug. Maar dan ben ik het beu, ik stap uit de douche, draai een handdoek rond en ga in de zetel zitten met nog een handdoek aan m’n voeten. Want ja, vruchtwater…

Ik besluit een appje te gebruiken om m’n weeën te timen. Tijdens een wee wandel ik rond met een handdoek tussen m’n benen, ik adem 4 tellen in en 6 tellen uit en doe dat tot de wee over is. Ze duren ongeveer een minuut en komen om de drie minuten. Tegen 14u wordt het zwaar en is het Kristof die uiteindelijk oppert om te vertrekken. Weeën in de auto opvangen is geen pretje en ik ben dan ook een donderwolk wanneer we op het verloskwartier toekomen.

Ik word naar een verloskamer gebracht en wanneer de vroedvrouw meedeelt dat ik eerst nog een halfuur aan de monitor moet voor ik epidurale krijg denk ik dat ik haar neerschiet met m’n ogen. Weeën opvangen terwijl je moet stilliggen in een bed is verschrikkelijk. Dit is not my finest moment en ik lig te vloeken op het bed terwijl ik zo goed en kwaad mogelijk de weeën probeer op te vangen met m’n ademhaling. Intussen voelt de vroedvrouw hoeveel ontsluiting ik heb en ik ben aangenaam verrast wanneer ze zegt dat ik al op 5 centimeter zit. We zitten in de helft!

De volgende 5cm

De anesthesist wordt opgebeld en ik maak het allemaal niet heel bewust mee. De vroedvrouw deelt mee dat ik het effect van de verdoving binnen een kwartiertje zal voelen en effectief, ik voel de verlichting en het is zalig. Ik word terug aan de monitor gekoppeld zodat ze het hartje van de baby kunnen opvolgen en ook de weeën. Die komen nog steeds snel na elkaar, maar door de verdoving voel ik ze zonder de pijn. ZALIG. Ik voel mezelf helemaal tot rust komen, zeg nog sorry tegen de vroedvrouw voor mijn gedrag.

Mijn besef van tijd is op dit moment volledig weg, maar ik denk het een drietal uur heeft geduurd om die andere 5cm ontsluiting te bekomen. Rond kwart voor 5 voelt de vroedvrouw nog eens en zegt ze ineens dat het zo ver is. “We gaan bevallen!” Waaaah.

De bevalling

De gynaecoloog wordt opgebeld, mijn bed wordt omgebouwd tot een verlosbed en ik mag m’n voeten in de beugels leggen. We oefenen een paar keer met een perswee en de vroedvrouw zegt dat ik het goed doe. Mijn gynaecoloog komt binnen en dan beginnen we eraan! Als ik een wee voel opkomen moet ik een grote hap adem nemen, kin op de borst leggen en ‘duwen, duwen, duwen’. Het gaat me allemaal wat moeilijker af dan verwacht en de vroedvrouw komt mee op m’n buik duwen. Ik word geknipt tijdens een wee en dan gaat het snel, eens het hoofdje er is duw ik nog een paar keer en rond 17u25 leggen ze een glibberige Felix op m’n borst. Wauw! Kristof mag de navelstreng doorknippen en de vroedvrouw komt Felix aan de borst helpen. Intussen wordt ik daar beneden genaaid maar daar voel ik weinig van. Lang leve epidurale verdoving!

De placenta volgt wanneer ze Felix wegen en nakijken. De vroedvrouw moet daarvoor nog redelijk hard op m’n buik duwen, dus ik kan niet zeggen dat het aangenaam is. Ik vond het wel cool om te zien wat er allemaal uit mijn lijf komt. 🙂 Een properdere Felix wordt weer op m’n buik gelegd en ik mag hem aan de borst leggen voor 20 minuten per kant. Het gaat allemaal vanzelf en dat is een heel fijn gevoel!

Felix Pintens, 3,6 kilo en 52cm

En dan ben ik mama! Felix doet het goed, weegt 3,6 kilo, is 52 centimeter lang en het voelt voor mij meteen alsof het nooit anders is geweest dan dat hij er was. Ook daar ben ik blij om, want ik had op voorhand toch wat schrik dat ik niet meteen op die roze wolk ging zitten. Onterecht, zo blijkt, want ik zit op een knalroze wolk! 🙂 Al is zitten momenteel héél oncomfortabel zitten dankzij de knip, maar da’s voor de volgende blog. 😉

We blijven nog even op de verloskamer en ik facetime met mijn ouders en zus. We hadden niemand laten weten dat m’n water die ochtend gebroken was – behalve Kristof’s zus, die zo lief was om te komen dogsitten voor de dag en nacht – en omdat Felix 10 dagen te vroeg is, hebben we iedereen goed kunnen verrassen hihi. Tranen van geluk langs alle kanten!

Iets na 20u zijn we op onze kamer en begint ons grootste avontuur ooit…