In mijn eerste Wedding prep blogpost had ik het al kort over mijn trouwkleed, maar ik voelde dat er ruimte was voor een iets uitgebreidere post. Ik toon je mijn inspiratie en vertel je over mijn fijne ervaring bij Het Bruidsparadijs hieronder!

Op zoek naar inspiratie

Volgens mij ben ik vrijwel de dag na onze verloving op Pinterest beginnen kijken naar trouwjurken. Ik had nooit gedacht dat we gingen trouwen, dus was er ook nog nooit mee bezig geweest. Er is ZO VEEL KEUZE!!! Op Pinterest ben ik mijn inspiratietocht gewoon begonnen met de zoekterm ‘weddingdress’. Ik pinde de jurken die ik mooi vond en begon al een soort van stijl te herkennen. Ietwat bohemian, niet te stijf, met kant en tule en een open rug. Ik wist ook al dat ik geen strapless jurk wilde, dan vallen mijn kipfiletjes precies altijd harder op. :p #vrouwenissues. Ik denk dat ik ongeveer een tiental jurken heb gepind en deze stonden ertussen:

Op jurkenjacht

Ik was vorig jaar met mijn beste vriendinnetje meegeweest naar het Bruidsparadijs toen zij voor haar trouwjurk ging kijken. Een fijne ervaring vond ik zelf en wanneer ik hoorde dat Pelckmans-collega Karen haar trouwjurk ook daar kocht, wist ik zeker dat ik daar als eerste naartoe wou. Nog een leuk familieweetje: mijn mama kocht er dertig jaar geleden ook haar trouwjurk!

Ik maakte via de website gemakkelijk een afspraak en op een zonnige zaterdag in juli was het zo ver! Ik trommelde mijn mama en zus op om mee te gaan, zij wisten ook al wat ik mooi vond en ik weet dat ik op hen kan rekenen voor een eerlijke mening.

Meer dan 1.500 jurken

Het Bruidsparadijs heeft een aanbod van meer dan 1.500 jurken, wat immens veel is. Gelukkig hoef je die niet allemaal te passen want let me tell you, het is best vermoeiend. 🙂 Ilse, onze verkoopster, wist gelukkig na het zien van mijn moodboard welke richting ik uit wilde. Ik had één jurk gepind die ik het allermooiste vond, maar kon op geen enkele manier achterhalen van welk merk hij was – dat kan je wel eens hebben met Pinterest. Maar bij het binnenkomen hing exact de jurk die ik voor ogen had aan een paspop! Die moest al zeker mee naar de paskamer.

Passen, passen en nog eens passen

Mijn mama, zus en ik mochten plaatsnemen in een ruime privé paskamer en Ilse ging op stap. Om 10 minuten later te komen aanrollen met een kledingrek vol wit, kant, tule en lange rokken, heer-lijk! Omdat ik zo enthousiast was over die jurk van de paspop, mocht ik die als eerste aandoen. “Amai, dat is eigenlijk wel zwaar hé,” was het eerste dat uit mijn mond kwam toen ik ze aanhad. Veel tule is dus zwaar, dat had ik dan ook weeral geleerd. Ik kon niet wachten om in de spiegel te kijken en wanneer ik dat deed… was de teleurstelling groot.

De jurk was nog steeds prachtig, het was alleen niet ‘Evi’. Met nog 10 andere jurken die op mij lagen te wachten was de teleurstelling gelukkig al snel weg. Zo zie je maar dat iets wat op foto prachtig is, helemaal anders kan uitdraaien in het echt!

Van nachtjapon tot zigeunerkleed

De tweede jurk die ik aandeed voelde veel lichter en was prachtig. Het was geen jurk die leek op iets wat ik had gepind, maar had wel bepaalde elementen die ik mooi vond van mijn pins: een ‘ruwere’ kanten bovenkant met diepe, recht uitgesneden open rug. De stof viel fantastisch rond mijn lijf en eindigde in een klein sleepje. Ik keek in de spiegel and I liked it A LOT. En ik niet alleen, ook mama en Britt waren direct verkocht. Kanshebber dus!

Ook de derde jurk was iets wat ik zelf niet uit het rek zou gehaald hebben: een aansluitend zeemeermin-model met kleine sleep met kanten uitsnedes in de taille afgewerkt met een prachtige kanten rugsluiting. Heel mooi, heel aansluitend. Té aansluitend, zou later blijken.

Ilse hees me nog in een hele rits andere jurken, “want anders ga je misschien naar huis met het gevoel dat je iets niet gepast hebt en ga je twijfels krijgen.” Van nachtjapon tot zigeunerkleed en seutenkleed, ik heb het allemaal aangehad en we hebben er goed mee gelachen! Het leuke is dat ik wel voelde dat het niets voor mij was, dat mama en ons Britt dat beaamden maar Ilse kon er echt de vinger op leggen. Ze keek kritisch mee en deelde ook haar eerlijke mening.

Twee finalisten

Uiteindelijk kwamen we tot een selectie van twee jurken: de tweede die ik had gepast en het zeemeerminmodel. Ik mocht ze allebei nog eens aandoen met een hakje uit de winkel. Vijf meter wandelen uit de paskamer kon ik mezelf vanuit drie hoeken zien vanop een afstandje en toen was het eigenlijk heel duidelijk. Het zeemeerminkleed was heel mooi, maar zo aansluitend dat ik me er niet comfortabel in zou voelen. Aangezien je zoiets wel een hele dag aanhebt, moet het echt wel een jurk zijn waar je jezelf comfortabel en zelfzeker in voelt.

En die gevoelens had ik wél met mijn tweede jurk! Blijkt dus dat de onderjurk hetzelfde model heeft als de zeemeerminjurk = aansluitend. Maar door de chiffon bovenrok die erover valt, is de jurk dus niet zo onthullend als het zeemeerminmodel. Combineer dat met de mooie bovenkant en ja hoor, we hadden een winnaar! Mijn zus maakte nog twee foto’s waar ik stiekem nu heel veel naar kijk. 🙂

I said yes to the dress

De keuze was gemaakt, ik mocht terug mijn eigen kleren aandoen en de naaister kwam mijn maten opnemen. Dan mocht ik nog even op de weegschaal gaan staan. Euh? Blijkt dus dat ze dat recent hebben ingevoerd omdat heel wat bruidjes (en jep, ik zou ook zo zijn!) heel fier bij de laatste pas nog vermelden dat ze 5 extra kilo’s zijn afgevallen. Heel leuk voor de bruidjes, maar aangezien elke jurk op maat wordt aangepast, minder leuk voor de naaisters die op die manier een achterstand opbouwen. Voor mij geen enkel probleem en ze zijn er ook heel discreet over, maar ik moet toegeven dat ik het eerst wat bizar vond!

We mochten terug naar voor in de winkel waar ze mijn jurk bestelden. In februari mag ik ze terug aandoen tijdens een eerste pasmoment. Dan gaan ze mijn maten nog eens opnemen om de jurk helemaal op maat te zetten tegen een paar weken voor de grote dag. In februari moet ik dus in wedding shape zijn en zo blijven tot aan onze trouwdag!

Ik kreeg nog een flesje cava mee naar huis (dat ik nog moet kraken besef ik net!!) en ging met mama en Britt nog lunchen (met cava :D) om het te vieren. Ik vond dit echt superleuk om te doen en is het eigenlijk jammer dat je maar één keer trouwt… Of ik moet Kristof zo ver krijgen om het binnen vijf jaar nog eens over te doen. I’ll try! 😉

Ben jij al eens een trouwkleed gaan passen of kopen? Hoe vond jij het? Laat het me weten in de comments! Ik vond dit zo leuk om te schrijven dat jij het ongetwijfeld ook nog eens wil delen 🙂